لباس اوت کوتور چیست؟ نکاتی خواندنی و جذاب درباره اوت کوتور
لباس‌های اوت کوتور همان لباس‌های عجیب‌وغریبی هستند که معمولا در صفحات پایانی ژورنال‌های لباس یا در فشن‌شوها آنها را می‌بینید. همان لباس‌هایی که درباره آنها کلی مطلب طنز ساخته‌اند و گفته‌اند صنعت مد دارد به قهقرا می‌رود. احتمالا اولین سؤالی که با دیدن این لباس‌ها به ذهنتان می‌رسد این است که واقعا کسی این لباس‌ها را می‌پوشد و اصلا لباس اوت کوتور چیست؟ در این مطلب می‌خواهیم درباره همین لباس‌های عجیب صحبت کنیم؛ لباس‌هایی که به آنها می‌گویند: اوت کوتور. با ما همراه باشید.
لباس اوت کوتور چیست؟
اوت کوتور (haute couture) در معنای لغوی به‌معنای دوخت لباس سطح بالاست. کوتور به فرانسوی به‌معنای دوخت لباس است و اوت به‌معنای سطح بالا است. اوت کوتور نمادی از تجمل فرانسوی است.
لباس‌های اوت کوتور کمی عجیب به نظر می‌رسند و افرادی که چیزی از آن نمی‌دانند، تعجب می‌کنند که چطور و کجا این لباس‌ها را می‌پوشند. واقعیت این است که این لباس‌ها را برای فروش در ویترین فروشگاه‌ها طراحی نمی‌کنند، بلکه به‌شکل سفارشی فقط برای مشتریان خاصی تهیه می‌کنند و یک‌سری دیگر از آنها را صرفا برای نمایشگاه‌های مد (همان فشن‌شوها) آماده می‌کنند. این نمایش‌ها که دوبار در سال برگزار می‌شوند، هنر و نبوغ طراح را نشان می‌دهند و تبلیغی برای خودش و برندش هستند.
این لباس‌ها کاملا مفهومی هستند؛ یعنی مفهوم یا پیامی را که در ذهن طراح شکل گرفته است نشان می‌دهند و درواقع نبوغ طراح آنجا مشخص می‌شود که چطور این مفاهیم یا پیام‌ها را فقط با کمک پارچه‌ها و تزئینات روی آنها، به‌شکل لباس درآورند و به مخاطبان انتقال دهند. به همین دلیل طراحان اوت کوتور برجسته‌ترین و خلاق‌ترین طراحان لباس هستند.
ویژگی‌های لباس‌های اوت کوتور
همه لباس‌های اوت کوتور سفارشی هستند و از باکیفیت‌ترین و گران‌قیمت‌ترین پارچه‌ها که در بازار پیدا نمی‌شود برای دوخت آن استفاده می‌کنند. جزئیات و تزئینات روی این لباس‌ها بسیار زیاد است و تیمی از ماهرترین صنعتگران این اکسسوری‌ها را می‌سازند.
هر لباس درست با اندازه‌ها و ویژگی‌های اندام خاص فرد طراحی می‌شود. به‌هیچ‌عنوان برای دوخت آن از چرخ خیاطی یا ماشین‌های گلدوزی استفاده نمی‌کنند و همه کارها را با دست انجام می‌دهند. تکه‌های مختلف لباس با دقت در هم پیچیده می‌شوند یا به لباس وصل می‌شوند.
برش و برقراری تناسب لباس با اندام مشتری کار بسیار پرزحمتی است. برای مثال دوخت یک کت و شلوار اوت کوتور بین ۱۰۰ تا ۱۵۰ ساعت زمان می‌برد و یک لباس شب تزئین‌شده گاهی به ۱۰۰۰ ساعت زمان نیاز دارد. برخی لباس‌ها ممکن است هزاران مهره داشته باشند که همه را با دست روی آن می‌دوزند. معمولا این کارها را شرکت تخصصی گلدوزی و منجوق‌دوزی لاساژ در پاریس انجام می‌دهد. این شرکت را آلبرت لاساژ در سال ۱۹۲۲ تأسیس کرد.
به همین دلیل است که یک خانه مد لباس مانند شنل، نهایتا می‌تواند ۱۵۰ مشتری دائمی برای اوت کوتور داشته باشد و خانه دیور، معمولا نمی‌تواند بیشتر از ۲۰ لباس عروس اوت کوتور در سال تحویل بدهد.
اوت کوتور یک اصطلاح انحصاری و محافظت‌شده است؛ به این معنی که هر کسی نمی‌تواند سرِ خود برچسب اوت کوتور را روی خود بگذارد و هر طراحی هم نمی‌تواند خودش را اوت کوتوریست بنامد، در حال حاضر فدراسیون اوت کوتور فقط ۱۷ عضو دارد.
تاریخچه اوت کوتور؛ از نساجی گاگلین تا ملکه اوژنی
اوت کوتور کلا چیز عجیبی است. فکر کنید این اصطلاح در فرهنگ فرانسوی ریشه دارد، نامش فرانسوی است، قوانینش فرانسوی است، توجه به جزئیات در آن از خصوصیات فرانسوی‌هاست، اما چه کسی آن را ابداع کرده است؟ یک آقای انگلیسی!
اوت کوتور را چارلز فردریک ورث (Charles Frederick Worth) ابداع کرده است. او در سال ۱۸۵۸ اولین خانه اوت کوتور را در خیابان دلا پاکس شماره ۷ در پاریس تأسیس کرد. داستان آن هم بسیار جالب است:
زمانی که ورث در سال ۱۸۵۶ از بورن انگلستان به پاریس نقل‌مکان کرد، صنعت مد تحت سلطه خیاط‌های شخصی بود و همه این خیاط‌ها زن بودند. آنها مطابق با خواسته‌های مشتریان ثروتمندشان لباس می‌دوختند و بیشتر این لباس‌ها به هم شباهت داشتند؛ نه چیز هیجان‌انگیزی در آنها وجود داشت و نه نوآورانه بودند.
ورث ابتدا در یک مغازه نساجی به‌نام گاگلین شروع به کار کرد. او دوست نداشت فقط بنشیند و پارچه و ملزومات خیاطی بفروشد. به همین دلیل سعی کرد کارفرماهایش را متقاعد کند که او هم می‌تواند لباس بدوزد؛ اما با مخالفت‌های زیادی روبه‌رو شد و پیشنهادش را هتک حرمت قلمداد کردند. مگر می‌شد؛ یک مرد بیاید و برای خانم‌های اشرافی لباس بدوزد؟ در آن زمان در پاریس، اینکه یک مرد طراح لباس باشد به همان اندازه غیرعادی بود که امروز یک خانم با دریل آسفالت بشکند. بااین‌حال چون ورث باهوش و بااستعداد بود، موفق شد.
آشنایی ورث با شاهزاده‌خانم اتریشی و ملکه اوژنی
ورث برای اینکه بتواند مردم را نسبت به خلاقیت‌ها و مهارت‌هایی که در دوخت لباس داشت متقاعد کند از همسرش ماری کمک گرفت. ماری مانند یک مانکن زنده، طرح‌های شوهرش را به دیگران نشان می‌داد. او موفق شد چندتا از این طرح‌ها را به مادام پائولین دو مترنیخ، شاهزاده خانم اتریش و همسرش که سفیر پاریس بود نشان دهد و پرنسس به‌شدت از آنها خوشش آمد.
به‌زودی شاهزاده‌خانم به ورث سفارش داد لباسی برایش تهیه کند که در یک مهمانی بپوشد. در آن مهمانی، ملکه اوژنی، همسر ناپلئون سوم، هم حضور داشت و شیفته لباس پرنسس اتریشی شد. از او درباره طراح لباسش پرسید و ورق برگشت. کار به جایی رسید که ورث باید کل لباس‌های کمد ملکه اوژنی، از لباس‌های مجلسی گرفته تا لباس‌های روزمره‌اش را می‌دوخت. لباس‌های اوژنی بهترین تبلیغ برای ورث بود و محبوبیت بی‌سابقه‌ای برای او به ارمغان آورد. به‌زودی مشتریان سلطنتی زیادی به ورث هجوم آوردند و لباس‌های ورث قیمتی نجومی پیدا کردند. همین موضوع باعث ناراحتی مادام مترنیخ شده بود؛ زیرا دیگر لباس‌ها آن‌قدر گران بودند که خریدشان راحت نبود.
تأسیس خانه ورث
مدتی کوتاه بعد از آن، آقای ورث «خانه ورث» را تأسیس کرد. او اولین کسب بود که نامش را روی برچسب داخل لباس حک کرد. او مجموعه‌ای از طرح‌های مختلف را مدل‌سازی می‌کرد، سپس مشتریان طرحی را با پارچه و رنگ دلخواهشان انتخاب می‌کردند و خانه ورث از روی همان طرح برایشان لباس می‌دوخت.
برخی از مشهورترین افرادی که از سبک او پیروی کردند لانوین، کوکو شنل، بالنسیاگا و کریستین دیور بودند. سپس در دهه ۱۹۶۰، طراحان جوانی آمدند که نزد دیور و بالنسیاگا آموزش دیده بودند و با تأسیس خانه‌های مد خودشان، به اوت کوتوریست‌های معروفی تبدیل شدند. موفق‌ترین آنها ایو سن لوران، پیر کاردین، آندره کورژ (André Courrèges) و امانوئل آنگارو (Emanuel Ungaro) بودند. یک خانم ژاپنی ساکن پاریس به‌نام هانایی موری هم در ایجاد خط تولیدش موفق عمل کرد.
قوانین سخت‌گیرانه اوت کوتور
همان طور که گفتیم این‌طور نیست که هر طراحی بتواند نام اوت کوتور را روی برندش بگذارد. شاید باور نکنید؛ اما اصطلاح اوت کوتور در فرانسه یک اصطلاح قانونی است و مجموعه‌ای که این برچسب را روی خودش داشته باشد، باید یک‌سری معیارها را که در سال ۱۹۴۵ ایجاد شده است رعایت کند. این معیارها عبارت‌اند از:
- طراح اوت کوتور باید یک آتلیه در پاریس داشته باشد و در آن حداقل ۱۵ کارمند (قبلا ۲۰ تا بود) تمام‌وقت و حداقل ۲۰ نیروی فنی تمام‌وقت استخدام کرده باشد؛
- باید مشتریان خصوصی داشته باشد و برای آنها لباس‌های سفارشی طراحی کند؛
- هر لباس باید سه بار پرو شود؛
- حتما باید دو بار در سال، یکی ژانویه و دیگری ژوییه، در هفته مد پاریس مجموعه‌ای متشکل از حداقل ۵۰ طرح از لباس‌های روز و شب ارائه کند. به این مجموعه‌ها، کالکشن بهار/ تابستان و پاییز/ زمستان می‌گویند.
طراحان اصلی اوت کوتور عضو سندیکای اوت کوتور هستند که زیر نظر فدراسیون اوت کوتور و مد (FHCM: Fédération de la Haute Couture et de la Mode) فعالیت می‌کند. پذیرش عضویت در فدراسیون کار ساده‌ای نیست. خانه مدی که به‌عنوان یک عضو مهمان به فصل مد دعوت می‌شود، باید چهار بار دیگر به‌شکل متوالی به فصل مد دعوت شود تا وضعیت تثبیت‌شده پیدا کند. جالب اینجاست که هرچه عضویت در این فدراسیون سخت است، لغو عضویت در آن ساده است. از گذشته تاکنون تغییرات زیادی در فهرست اعضا ایجاد شده است. برای مثال در بهار ۲۰۱۳ برند ژیوانشی از این فهرست خارج شد؛ اما پنج سال بعد دوباره تحت رهبری کلر ویت کلر (Claire Weight Keller) بازگشت.
از فوریه سال ۲۰۲۱، فقط ۱۶ برند عضویتشان را حفظ کرده‌اند و بقیه خانه‌های مد بزرگ از آن خارج شده‌اند. این برندها بعدا می‌توانند برگردند ولی باید تلاش زیادی برای بازگشت انجام دهند.
اعضای رسمی
آدلاین آندره، الکساندر ووتیه، الکسیس مابیله، بشرا جَرار (Bouchra Jarrar)، شنل، کریستین دیور، فرانک سوربیه، جیام‌باتیستا والی، ژیوانشی، ژان پل گوتیه، جولین فورنیه، میسون مارژیلا، میسون رابی کایروز، مائوریتزیو گالانته، شیاپارلی و استفن رولند.
اعضای وابسته خارجی
آتلیه ورساچه، الی صعب، فندی، جورجیو آرمانی پرایو، آیریس ون هرپن (Iris Van Herpen)، میومیو، والنتینو، یولانا سرجینکو، ویکتور اند رولف.
اهمیت حفظ اوت کوتور برای طراحان مد
با اینکه از همان ابتدا خیلی‌ها شیفته اوت کوتور شدند، در اوایل قرن بیستم ورود لباس‌های «آمادهٔ پوشیدن» به بازار، تا حدی آن را از رونق انداخت. همان طور که گفتیم، هنر اوت کوتور بسیار پرزحمت و پرهزینه است و به‌شکل سنتی، اشراف و طبقه بالای جامعه به آنها دسترسی داشتند. به همین دلیل بسیاری از برندهای آن دوران لباس‌های آماده پوشیدن را در کنار اوت کوتور ادامه دادند تا به بخش بزرگتری از جامعه خدمات ارائه کنند.
بااین‌حال دوست‌داران هنر و نوآوری هرگز نتوانستند اوت کوتور را کنار بگذارند. امروزه لباس‌های اوت کوتور را در ویترین مغازه‌ها و بوتیک‌ها نمی‌بینیم. دلیلش این است که فدراسیون پاریس این هنر را محفوظ نگاه داشته است و به گونه‌ای آن را تکامل داده است که برای عموم درحد مطالب اینستاگرام‌پسند باشد؛ ولی طرح‌های نفیس برای رویدادهای فرش قرمز محفوظ نگه داشته شوند. با این کار از هنر ذاتی طرح‌های اوت کوتور قدردانی می‌کند.
پارچه‌های انحصاری و گران‌قیمت اوت کوتور
برای دوخت لباس‌های اوت کوتور، طراحان از پارچه‌هایی بسیار مجلل و باکیفیت ازجمله ابریشم‌های بسیار گران‌قیمت، پارچه‌های پشمی ظریف، کشمیر، پنبه، کتانی، چرم، جیر، خز و سایر پوست‌ها استفاده می‌کنند.
معمولا هر خانه مد پارچه‌هایی را که نیاز دارد به‌شکل سفارشی و اختصاصی تهیه می‌کند.
نحوه تهیه لباس‌های اوت کوتور
برای آماده‌کردن لباس اوت کوتور، ابتدا طراح طرح موردنظر را روی کرباس یا پارچه‌های مخصوص طرح اولیه و معمولا روی مدل زنده پیاده می‌کند. این طرح تفسیر دقیقی از خطوط، برش‌ها، محل قرارگیری دکمه و تکه‌های لباس است و دقیقا همان چیزی است که طراح در ذهنش دارد. وقتی طرح به‌اندازه‌کافی رضایت‌بخش بود، به کارکنان اعلام می‌کند که این طرح را روی پارچه اصلی پیاده کنند. برش و تکمیل لباس همگی در یک اتاق انجام می‌شود و مدیر آن اتاق، مسئولیت هرکاری را که در آنجا انجام می‌شود بر عهده خواهد داشت.
نحوه سفارش‌دادن لباس‌های اوت کوتور
گفتیم اوت کوتور همیشه سفارشی است و مشتریان خاصی آن را سفارش می‌دهند. مشتری از قبل وقت ملاقات می‌گیرد و بعد از بین نمونه‌ها انتخاب می‌کند یا اینکه همه‌چیز را به خود طراح می‌سپارد تا او لباسی منحصربه‌فرد برایش بدوزد. برخی از خانه‌های مد اوت کوتور، به مشتریان واقعی‌شان ویدیوهایی از مجموعه‌لباس‌هایشان ارائه می‌کنند تا از بین آنها انتخاب کنند. درهنگام ملاقات، یک فروشنده مسئول سفارش و نظارت بر امور مربوط به این مشتری است و حواسش هست که از او به‌خوبی پذیرایی کنند.
در این میان، گاهی مشکلاتی به وجود می‌آید و این وظیفه خانه مد است که آن مشکلات را به بهترین شکل حل کند. برای مثال، فرض کنید یک رویداد مت گالا داریم و جنیفر لوپز به خانه مد دیور لباس اوت کوتور سفارش داده است. همزمان خانم ریحانا (خواننده مشهور) هم لباسی با همان طرح و رنگ را انتخاب کرده است. دیور هرگز نمی‌تواند برای هر دو همان لباس را بدوزد؛ زیرا برخورد دو خانم با لباسی یکسان در یک رویداد بسیار مهم می‌تواند فاجعه بیافریند؛ آن هم لباسی که مبلغ هنگفتی برایشان آب خورده است! بنابراین دیور باید بدون اینکه یکی از آن دو نفر را ناراحت کند، بهترین تصمیم را بگیرد و هر دو را راضی کند.
ضرر و زیان مالی ناشی از صنعت اوت کوتور برای طراحان
آمار سال ۲۰۲۱ نشان می‌دهد صرفا ۴۰۰۰ زن در سراسر دنیا هستند که لباس‌های اوت کوتور می‌خرند و شاید حدود ۲۰۰ یا ۳۰۰ نفر از آنها به‌شکل دائمی مشتری این لباس‌ها هستند. این خانم‌ها به‌نوعی حامیان هنر و خلاقیت در عرصه مد به شمار می‌روند؛ زیرا در دورانی که بیشتر طراحان مجبورند برای کسب درآمد، لباس‌های آماده برای پوشیدن عرضه کنند، این مشتریان به آنها در فعال‌نگه‌داشتن نبوغشان کمک می‌کنند.
طراحان گاهی اوقات برای برند خودشان و گاهی برای خانه مد معروف دیگری کار می‌کنند. تعداد لباس‌های فروخته‌شده در یک سال، بسیار کم است. به همین دلیل اوت کوتور واقعا برای طراح ضرر است. هر نمایش مد برای خانه‌های مد میلیون‌ها دلار آب می‌خورد و سود حاصل از آن بسیار ناچیز است؛ گاهی کمتر از ۱۰درصد سود خالص اوت کوتور و برخی اوقات حتی با ضرر همراه است.
شاید برایتان عجیب باشد که پس هدف از این فروش با درصد پایین و حتی ضرر چیست؟ پاسخ آن یک جمله است: «فروش یک رویا». رویایی شیک، زیبا، دلخواه و انحصاری برای فردی که عاشق هنر است. از سوی دیگر، نمایش‌های مد توجه رسانه‌ها را به خود جلب می‌کنند و تبلیغات زیادی برای خانه‌های مد به‌ارمغان می‌آورند.
برخی از رویدادهای بسیار مهم در تاریخ لباس‌های اوت کوتور
در طول قرن بیستم، طراحان بزرگی مانند ایو سن لوران، السا شیا پارلی و پیر بالمین اوت کوتورهایی زیبا و خیره‌کننده برای برخی از برجسته‌ترین زنان جامعه خلق کردند. محبوب‌ترین کالکشن‌های اوت کوتور برخی از این طراحان بزرگ به‌ترتیب تاریخ عبارت‌اند از:
ایو سن لوران؛ پاییز/ زمستان ۱۹۹۳
این نمایش اوت کوتور، ارائه‌ای خیره‌کننده از تسلط بر دنیای مد بود. خانه مد ایو سن لوران با نقش گل‌های زیبا و رنگ‌های پاستلی که بزرگ‌ترین مدل‌های دهه ۹۰ از کیت ماس گرفته تا نائومی کمپبل و تایرا بنکس آنها را پوشیده بودند، مجموعه‌ای حیرت‌انگیز را به نمایش درآورد.
آتلیه ورساچه؛ پاییز/ زمستان ۱۹۹۵
جیانی ورساچه همیشه می‌دانست که چطور ترکیبی مناسب از سیلوئت‌های زیبا، سوپرمدل‌ها و جذابیت ظاهری را برای مجموعه اوت کوتور خود ایجاد کند. در این دوره این طراح ایتالیایی لباس‌های اوت کوتور درخشانی را به نمایش گذاشت که زیبایی‌شناختی متمایز این برند را به‌خوبی به تصویر کشید.
تیه‌ری موگلر؛ پاییز/ زمستان ۱۹۹۷
موگلر برای این مجموعه، انواع سیلوئت‌های جذاب را با مهره‌هایی که به‌شکل پیچیده دوخته شده بودند به نمایش گذاشت و باعث تحسین همگان شد.
ژیوانشی؛ بهار/ تابستان ۱۹۹۷
دوران الکساندر مک‌کویین که به‌عنوان مدیر خلاق خانه مد ژیوانشی انتخاب شده بود، دورانی فراموش‌نشدنی بود. این طراح بریتانیایی میراث این خانه فرانسوی را کاملا تغییر داد و سیلوئت‌های کلاسیک مک‌کویین را با ماهیت تاریخی طرح‌های ژیوانشی ترکیب کرد.
ژان پل گوتیه؛ بهار/ تابستان ۲۰۰۲
ژان پل گوتیه در این نمایش مد، مجموعه‌ای متفاوت از پوشیدنی‌ها و لباس‌های شب با طراحی‌های پیچیده ارائه کرد. این لباس‌ها به‌شکلی ماهرانه از ترکیب خیاطی سنتی با سیلوئت‌های مدرن‌تر دوخته شده بودند.
دیور؛ پاییز/ زمستان ۲۰۰۷
در این دوره جان گالیانو مدیر خلاق دیور بود که در دوران تصدی‌اش به‌خاطر طراحی‌های شیک و جذابش معروف شد. گالیانو برای این مجموعه، لباس‌های حجیم و گلدوزی‌های بسیار پیچیده را به نمایش گذاشت که زیبایی خاصی داشتند.
میسون مارژیلا؛ پاییز/ زمستان ۲۰۱۲
خانه فرانسوی مارژیلا برای این نمایش از طرح‌های نمادینی که یک طراح ناشناس از دهه ۹۰ میلادی در این خانه خلق کرده بود استفاده کرد. در این مجموعه، همه مدل‌ها با ماسک‌های تزئین‌شده با جواهرات بدلی کل صورتشان را پوشانده بودند.
آرمانی پرایو؛ پاییز/ زمستان ۲۰۱۴
آرمانی در این مجموعه ترکیبی از سیلوئت و رنگ را به نمایش گذاشت. لباس‌ها عمدتا به رنگ قرمز و مشکی بودند و با اکسسوری‌ها آنها را تکمیل کرده بودند. نبوغ آرمانی هم در استفاده از ترکیب بسیار زیبای رنگ‌ها بر کسی پوشیده نیست.
فندی؛ پاییز/ زمستان ۲۰۱۶
دو کارگردان خلاق، کارل لاگرفلد و سیلویا ونتورینی فندی، این مجموعه ایتالیایی را به نمایش در آوردند. در این نمایش، مدل‌ها با لباس‌هایی پر از نقش گل‌ها و سیلوئت‌هایی که مانند آبشار روان بود روی باند نمایش شفافی در بالای فواره راه می‌رفتند که نماد چشمه تاریخی تروآ بود.
شنل؛ بهار/ تابستان ۲۰۱۷
کارل لاگرفلد، مدیر خلاق شنل، همیشه می‌دانست چطور بهترین نمایش‌های نمادین اوت کوتور را برای خانه مد شنل برگزار کند. برای این مجموعه، کارل لباس‌های فوق‌العاده‌اش را به‌زیبایی به نمایش درآورد. مدل‌های این مجموعه لباس‌هایی مجلسی پوشیده بودند که با تزئیناتی زیبا به‌شکلی استادانه تزئین شده بود و به این ترتیب خاطره‌انگیزترین نمایش شنل را رقم زدند.
شیاپارلی؛ بهار/ تابستان ۲۰۲۰
دنیل رُزبِری، طراح آمریکایی، استعدادی کاملا مدرن و پرانرژی است که به میراث شیاپارلی پیوسته است. او با ترکیب شکل‌ها، رنگ‌ها و اکسسوری‌ها در این سال مجموعه‌ای دیدنی را به وجود آورد.
دانستنی‌های جالب درباره لباس‌های اوت کوتور
۱. برای اینکه یک خانه مد رسما اوت کوتور باشد و طرح‌هایش را در هفته مد لباس نشان دهد، باید عضو سندیکای لباس‌های اوت کوتور باشد که فدراسیون پاریس قوانین آن را تنظیم می‌کند.
۲. اعضای سندیکا بسیار محدود هستند. از خانه‌های مدی که طراحان لایق اوت کوتور هستند دعوت می‌کنند به آنها بپیوندند. در حال حاضر ۱۷ عضو دارد و هر سال فهرست جدیدی تهیه می‌شود. برخی از اعضای فعلی آن خانه مد دیور، شنل، ژان پل گوتیه و شیاپارلی هستند.
۳. در هفته اوت کوتور پاریس در سال ۲۰۱۹، شنل خیابا‌ن‌های پاریس را برای نمایش طرح‌های نمادین خود در اپرای گارنیه پالاس بازسازی کرد.
۴. بیشتر خانه‌های عضو سندیکا فرانسوی هستند.
۵. پس از جنگ جهانی دوم در دوران طلایی مد، تقریبا ۱۵۰۰۰ زن لباس‌های اوت کوتور می‌پوشیدند. براساس برآوردها امروزه این تعداد به‌زحمت به ۴۰۰۰ زن می‌رسد.
۶. دوخت این لباس‌ها همگی با دست انجام می‌شود نه با چرخ‌خیاطی یا هر ماشین گلدوزی دیگری.
۷. همه لباس‌ها سفارشی هستند و هرکدام باید سه بار پرو شوند.
۸. اوت کوتورهایی که طراحان در فشن‌شو نمایش می‌دهند برای فروش نیستند، بلکه مانند یک نمایشگاه هنری هستند که آثار طراح را نشان می‌دهند.
۹. اگرچه نمایش‌ها در پاریس برگزار می‌شود، بیشتر مشتریان از کشورهای دیگر هستند. برای مثال، ورساچه بزرگ‌ترین پایگاه مشتریانش را در هند، روسیه و برزیل دارد.
۱۰. درحالی‌که هزاران نفر در نمایش‌های مد برای لباس‌های آماده شرکت می‌کنند، تعداد شرکت‌کنندگانی که هرسال به‌شکل منظم در نمایش‌های اوت کوتور شرکت کنند به‌زحمت به ۱۵۰ نفر می‌رسد.
۱۱. نمایش‌های اوت کوتور مثل صحنه تئاتر هستند. لباس‌ها، مدل‌ها، صحنه‌پردازی، موسیقی و سایر مؤلفه‌ها همگی دست‌به‌دست هم می‌دهند تا یک نمایش مد برگزار کنند.
سالن‌های برگزارکننده نمایش اوت کوتور
رویدادهای اوت کوتور هرسال در برخی از معروف‌ترین و شگفت‌انگیزترین موزه‌ها و مکان‌های مجلل در سراسر جهان برگزار می‌شوند که ازجمله آنها می‌توان به کاخ دلا پورته دوری (Palais de la Porte Dorée)، کاخ گالریا و موزه ایو سن لوران در پاریس، موزه هنرهای تزئینی در بوردو، موزه ویکتوریا و آلبرت در لندن و موزه ملی اسکاتلند در ادینبورگ اشاره کرد.
چند موزه و گالری هنری در پاریس هم تورهای مرتبط با مد را میزبانی یا سازماندهی می‌کنند.
بهترین فروشگاه‌های اوت کوتور در جهان در قلب Triangle d’Or که به‌معنای مثلث طلایی در پاریس است حضور دارند. این سه خیابان زیبا به‌شکل مثلث به هم می‌رسند و معتبرترین لباس‌های اوت کوتور از بزرگ‌ترین طراحان دنیا را در آنجا خواهید یافت.
برخی از وقایع مهم تاریخ اوت کوتور
در تاریخ اوت کوتور، چند تاریخ مهم وجود دارد که هریک رویدادی مهم را دربرمی‌گیرند. برخی از آنها را در ادامه می‌خوانید:
در سال ۱۹۴۷، کریستین دیور در مجموعه «نیو لوک» با لباس‌هایی آراسته‌شده با گل‌ها و گلبرگ‌های زیبا، کمرهای تنگ، کت‌های محکم و دامن‌های بلند، به صنعت مد فرانسه که تحت‌تأثیر دوران تاریک بعد از جنگ قرار گرفته بود، جانی دوباره بخشید.
در سال ۱۹۶۶، ایو سن لوران با مجموعه سن لوران رایوگاش، اولین بوتیک مستقل اوت کوتور را ایجاد کرد. پیر کاردین، آندره کورژ و امانوئل آنگارو راهش را ادامه دادند.
سال ۱۹۷۰، تعداد خانه‌های کوتور به ۱۹ خانه کاهش یافت؛ این در حالی بود که در سال ۱۹۴۶ تعداد آنها ۱۰۶ تا بود. بسیاری از طراحان سختگیری‌های سندیکای اوت کوتور را مقصر می‌دانستند. بسیاری از طراحان در شرایط بعد از جنگ به تولید انبوه محبوب روی آورده بودند و اوت کوتور دیگر مانند سابق مشتری نداشت. تیه‌ری موگلر و کریستین لاکروا فقط دو نفر از طراحانی بودند که با هزینه‌های زیاد اوت کوتور ضرر کردند و شکست خوردند.
ورساچه در سال ۲۰۰۴ مجبور شد از برگزاری نمایشگاه در سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۱۲ به‌دلیل رکود اقتصادی دست بکشد.
در سال ۲۰۱۳ راد حورانی (Rad Hourani)، طراح اردنی‌کانادایی، اولین مجموعه اوت کوتور یونیسکس را معرفی کرد:
دیور در سال ۲۰۱۴ اولین نمایش اوت کوتور را در شانگهای برگزار کرد. در همین سال دیدیه گرومباخ، رئیس مد پاریس پس از ۱۶ سال ریاست از سمت خود کناره‌گیری کرد.
لباس‌های زنانه برند آرمانی اینجاست
لباس‌های مردانه برند آرمانی اینجاست
کلام پایانی
اوت کوتور صرفا سبکی از لباس نیست، میراث صنعت مد است که از سال‌های دور به جا مانده است. این سبک زیبایی، خلاقیت و مفهوم ذهن طراحش را به‌خوبی به تصویر می‌کشد. انتقال پیام از ذهن به‌روی کاغذ و پیاده‌کردن آن با استفاده از پارچه و ملزومات خیاطی، کار بسیار دشواری است و به همین خاطر است که اوت کوتور هزینه بسیار بالایی دارد. لباسی که دوخت آن با دست‌های ماهر خیاطان و صنعتگران صورت می‌گیرد و حتی نمی‌توان از چرخ‌خیاطی استفاده کرد.
نظر شما درباره لباس اوت کوتور چیست؟ فکر می‌کنید قوانین سختگیرانه‌ای که درباره آن وجود دارد به پیشبرد اهداف آن کمک می‌کند یا آن را به قهقرا می‌برد؟ لطفا دیدگاه‌هایتان را با ما به اشتراک بگذارید.
